Mckinsey&Company trok eind 2015 een belangrijke conclusie: Experiential learning; that’s missing in most change programs ! Niets nieuws onder de zon zou je zeggen. Ze citeren immers zelf ook John Dewey uit Experience and Education anno 1938; ‘There is an intimate and necessary relation between the processes of actual experience and education.’               Ook wij kennen in organisaties een lange traditie van ervaringsleren om vakmanschap te ontwikkelen. Denk maar aan het meester-gezel leren in de Gilden.    

Het interessante is dat veel programma’s ‘ervaringsgericht’ worden genoemd, terwijl de essentie daarvan als je goed kijkt ontbreekt; een uitdagende, onbekende omgeving waarin ontdekkend leren met anderen mogelijk wordt. Veel leersettings worden strak geregisseerd waardoor het eigenlijk oefeningen worden om een gewenst gedragsmodel, bijvoorbeeld ‘situationeel leidinggeven’, in te trainen. Het leereffect daarvan blijft instrumenteel. Het etiket ‘ervaringsgericht’ zit ‘m dan in het euforische teamgevoel door de geleverde prestatie na een oefening.

Echte competentieontwikkeling vraagt om een echte ervaring! Die kun je alleen organiseren als je als begeleider minimaal kunt managen. Vaak de achilleshiel van veel begeleiders en leidinggevenden. Zou dat de reden kunnen zijn van het gemis van ‘experiential learning in organisational change programs’ ?! Toch een beetje ‘control-angst’ van ……. tja van wie..?!

Mckinsey&Company, toch niet de club waar je als eerste een pleidooi voor ervaringsleren van verwacht, schetst het proces van experiential learning; 1. experiencing and exploring, 2. see what happens, 3. reflect on it and act.

En nu in het echie…….. met minimaal management…!!